Soms verlang ik zo naar Mijn Vader
een intens en diep verdriet
alsof Hij mij voorgoed heeft verlaten
en mij als een wees achterliet.
Niets is er dan nog belangrijk
dan enkel Zijn aanwezigheid
ik hoor bij Hem en Hij bij mij
dat is mijn enige zekerheid.
De wereld trekt niet meer
met zijn luxe en klatergoud
ik voel me verbonden met mijn Vader
die zo veel van mij houdt.
Ik sluit mijn ogen en word stil
dan hoor ik Zijn zachte stem:
“Kijk eens naar buiten lieve kind
dan zul je zien dat Ik er ben.”
Ik zie de natuur zo wonderschoon
voor mijn oog ontwaken
en in mij ontwaakt de zekerheid
God heeft mij nooit verlaten.
Tags: klatergoud, luxe, natuur, ontwaken, Vader, verlangen
This entry was posted
on donderdag, maart 24th, 2011 at 08:23 and is filed under GEDICHTEN Cobi, Hoop.
You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed.
Responses are currently closed, but you can trackback from your own site.
Ik herken hier veel in Cobi,
Mijn gedachten zijn soms ook dat alles voor mij minder bekoring krijgt, door het je alleen voelen.
Vanmorgen hoorde ik om half 5 opeens een houtduif…dat had ik niet meer gehoord, sinds de tijd dat ik samen met Klaas in ons tuinhuisje was.
Door jouw gedicht werd ik me er weer heel goed van bewust, dat God nog steeds heel dichtbij ons is,en dat Hij in mensen en in de schepping laat zien, dat Hij ons nooit alleen laat.
Bedankt lieverd !
Fijn hè lieve Riek, dat je dan op die manier weer even zeker mag weten….God is bij me!
Hij weet dat we dat nodig hebben.
Veel liefs en sterkte,
Cobi