De woestijn zal weer bloeien

De zon stond hoog aan de hemel, een strakblauwe lucht spande zich uit over een dor en droog land.
Nergens was een glimp van leven te bekennen, de warmte was alles overheersend en de aarde zuchtte onder de hete stralen van de zon.
Maar als je goed keek leek er iets te bewegen.
De droge grond werd vanuit de diepte een beetje omhoog geduwd. Welke krachten waren daar aan het werk, wat gebeurde daar in die grote dorre leegte?
Een piepklein groen puntje kwam tevoorschijn, het baande zich een weg naar boven. Ik kon mijn blik niet meer afwenden, zoveel kracht, zoveel doorzettingsvermogen en waarvoor, waartoe? Dit kon toch niets worden in deze verzengende hitte, hier kon niets in leven blijven, laat staan zo’n teer groen stengeltje. Ze zou het wel heel snel op moeten geven bij gebrek aan water en de juiste verzorging.
De volgende dag kon ik het toch niet laten om weer naar die dorre droge plek terug te gaan om te kijken wat er van dat kleine groene stengeltje geworden was. Toen ik op de plek aankwam kon ik mijn ogen niet geloven. Vanuit die onvruchtbare aarde was een prachtige roos opgeschoten en ze bloeide alsof het een lieve lust was, dwars tegen alle verdrukking in.
Hoe kon dit, waar kwam die levenskracht en schoonheid vandaan?
Dit was natuurlijk een fata morgana of misschien droomde ik wel. Ach het zou maar van korte duur zijn, die roos zou wel heel snel verleppen en dood gaan. Ze kon nooit opgewassen zijn tegen deze verzengende hitte.
Na een paar dagen werd ik, als het ware, weer toegetrokken naar die bijzondere plek in de woestijn. Ik moest gewoon nog eens poolshoogte gaan nemen bij de, volgens mij, verlepte roos.
En wat schetste mijn verbazing?
Naast die prachtige bloeiende roos was wéér een klein groen stengeltje ontsproten aan de dorre grond, een stengeltje dat zich na een dag ontpopte als het evenbeeld van de grote roos, veilig bloeiend in haar schaduw.
Wat had dit toch te betekenen, ik begreep er niets van.
Dit herhaalde zich vele dagen.
Steeds als ik terug kwam was er weer een roos bijgekomen, allemaal verbonden met die ene mooie eerste roos, zodat geen enkel roosje alleen in die woestijn moest zien te overleven.
Alle levenskracht die ze nodig hadden kwam bij haar vandaan.
Zo ontstond er een woestijn die bezaaid was met prachtige rozen.
De woestijn bloeide als nooit te voren.

Tot er op een dag een woestijnwind opstak, die zo te keer ging dat er niet veel meer overbleef van al die mooie roosjes.
Toen de storm ging liggen stond alleen de eerste roos nog overeind.
Ze strekte liefdevol haar blaadjes uit naar de andere roosjes en raakte ze een voor een aan zodat haar allesomvattende Liefde hen weer kon helen en laten bloeien in al hun schoonheid.

Vol ontzag keek ik toe en ik wenste dat ik één van die roosjes mocht zijn.
Of zou ik het ook mogen worden, wàs ik misschien al dat groene stengeltje of een een piepklein roosje, dat mocht groeien en bloeien onder de veilige beschutting van Jezus Liefde?
Zou ik ook deel uit mogen maken van die mooie bloeiende woestijn waar God eens weer, door Zijn Zoon Jezus, een prachtig Paradijs van zal maken?
Een roos kan niet bloeien zonder water.
Ook wij verdorren zonder het levende water dat Jezus voor ons heeft.
Maar Hij kan zelfs een dorre en droge woestijn tot bloei brengen.
Zou Hij dat dan ook niet met jou en mij kunnen doen?

Het betekent niet dat er nooit meer een storm op zal steken of dat er geen periode van droogte zal zijn in ons leven .
Soms lijkt alles verdord en platgewalst.
Maar Jezus, die prachtige Roos, zal nooit ergens onder bezwijken en er altijd weer zijn om ons op te richten.
Onze kopjes hoeven niet treurig naar beneden te blijven hangen maar mogen fier rechtop in de warmte en geborgenheid van Jezus verder groeien.

Ik sloot mijn ogen en zonder dat ik het besefte prevelde ik een gebed dat mijn leven voor altijd zou veranderen.

Ja, ik wil deel uit maken van die bloeiende gemeenschap waarin Jezus onze hoop is en Zijn Liefde altijd zal overwinnen.

En jij?

De woestijn zal weer bloeien

Ook in een woestijn,
zo dor en zo droog
is er ergens een oase
een teken van hoop.

Ook in het duister,
in een donkere nacht
is er ergens een ster
die flonkerend op je wacht.

Ook als je van binnen dood lijkt
niets meer om te geven
ligt er ergens toch een zaadje
met de belofte van nieuw leven.

Al kan jouw vijgenboom niet bloeien
zit je in de woestijn, als een dorre roos
toch kan Ik jou gebruiken
omdat Ik in jou geloof.

De woestijn zal weer bloeien
het Licht overwint
uit de dood ontstaat nieuw leven
dat hier en nu in jou begint!