web analytics
Archive for the "Kerst" Category

In het Licht

Posted by: Cobiin GEDICHTEN Cobi, Kerst
23
dec

In het Licht

Al lijkt het nog zo donker
en het kwaad zo sterk
blijf toch maar geloven
God is aan het werk.

Hij kan niet werkloos toezien
Zijn ogen sluiten voor verdriet
Hij huilt met je mee
is blij als jij geniet.

De weg naar de stal
is eenzaam en lang
je loopt niet alleen
wees maar niet bang.

Het liefste dat God had
gaf Hij aan jou en mij
Hij overwon het kwaad
Jezus maakt werkelijk vrij.

Hij ging door het diepste duister
om ons te brengen in het Licht
dat nooit meer zal doven
en ieder mens verlicht.

Als alle knie zich eens zal buigen
bij de kribbe in die arme stal
God alles nieuw zal maken
en Zijn vrede heersen zal!

www.myplaceofpeace.com/in-het-licht

Toch kerstfeest (Kerstverhaal)

“Oma, wilt u mij een verhaal vertellen”, vroeg Renske.
Ze logeerde bij haar oma omdat het kerstvakantie was en dat was altijd een beetje feest.
Oma keek haar glimlachend aan en knikte toen instemmend.
Ze begon met zachte stem te praten en Renske schoof dicht tegen haar aan.

“Marieke”, zo begon oma, “keek naar buiten door de smalle ramen van het klaslokaal.
Ze hoorde de stem van de juffrouw steeds meer verdwijnen in de verte en ze droomde langzaam weg. Dwarrelende sneeuwvlokken vielen naar beneden langs het raam, vrolijk dansend in de wind. Marieke droomde dat ze zo’n sneeuwvlokje was en ook zo mooi en blij zou kunnen dansen. Maar ze was helemaal niet blij want het was oorlog. Haar papa was opgeroepen om te vechten voor zijn vaderland en ze had hem al een paar maanden niet meer gezien. Vanavond was het kerstavond maar voor Marieke, haar broertje en haar moeder zou het geen feest worden. Ze hadden niet eens geld om een kerstboom te kopen, maar dat was nog niet eens het ergste.
Dat haar vader niet thuis zou zijn, dat was het allerergste, ze miste hem zo erg.
Was ze maar zo’n sneeuwvlok dan zou ze, als ze moe was van het dansen, neerdwarrelen in het zachte mos en daar blijven liggen tot dat haar vader weer thuis was. Àls hij tenminste nog thuis kwam want stel je voor dat….nee, daar wilde ze niet aan denken, dat erge dat mocht niet gebeuren. Ze moest blijven hopen dat hij ooit weer thuis zou komen.

Toen ze na schooltijd door de sneeuw naar huis liep begon ze toch te dansen en ze spreidde wijd haar armen om te kunnen zweven net als de sneeuwvlokken. Ze werd er zelfs blij van zonder dat ze dit wilde.
Haar moeder zag het ook toen ze thuis kwam en trok haar even dicht tegen zich aan.

Plots klonk er een snerpend doordringend hard geluid dat al het andere overstemde. Marieke en haar moeder stonden even stijf van schrik. Toen vermande moeder zich en rende naar boven om Jantje uit zijn bedje te halen, pakte de grote tas, die altijd klaar stond, nam Marieke bij de hand en ze renden naar buiten op weg naar de schuilkelder. Van alle kanten kwamen mensen ook aangerend en al heel snel waren ze bij de schuilkelder en ploften op een van de houten bankjes neer die daar stonden. Ze hijgden nog na maar gelukkig waren ze op tijd binnen.
Daar zaten ze dan en Marieke wist dat ze nu voorlopig niet naar buiten konden,
Dus ook niet naar het kinderkerstfeest in de kerk waar ze al zo lang naar uit had gekeken.
Ze zat stil voor zich uit te kijken met de pop, die ze op het laatst nog snel mee gegrist had, stevig in haar armen geklemd.
Hoe moesten ze nu kerstfeest vieren? Wie zou er met hen zingen en wie zou het kerstverhaal vertellen?
Ze dommelde wat weg tegen haar moeder aan tot ze opeens mooie melodieuze klanken hoorde. Waren dat engelen die aan het zingen waren, dat kon toch niet. Zouden zij ook in de schuilkelder zitten?
Ze keek voorzichtig om zich heen en toen zag ze een aantal buren uit hun straat zacht zingen “Stille nacht, heilige nacht” en een voor een vielen de andere mensen in totdat het wel een prachtig engelenkoor leek. Ook haar moeder zong mee en Marieke ging ook staan en zong uit volle borst mee. Ze kende dit lied wel, dat had ze op school geleerd.
Na dit lied werden er nog meer kerstliederen gezongen en tenslotte stond er een oude man op, die Marieke niet kende. Hij vertelde op een ontroerende manier het kerstverhaal zoals niemand het nog nooit had gehoord. Sommige mensen pinkten een traantje weg en ook Marieke huilde stilletjes toen ze zich realiseerde dat er geen plek was voor Jozef en Maria en dat Jezus in een koude stal werd geboren. Zij zat nu in de schuilkelder maar straks zouden ze weer naar buiten kunnen en naar hun eigen warme huis gaan.
Gelukkig was het loos alarm geweest.

De mensen in de schuilkelder wensten elkaar een vredig kerstfeest toe terwijl het helemaal geen vrede was. Toch leek het wel of de vrede dichterbij gekomen was, in ieder geval in hun harten.
Daar was weer een sprankje hoop ontstaan want vrede en liefde ontstaan in je hart en verspreiden zich naar de mensen om je heen.

Toen ze weer bijna thuis waren bleven ze opeens stokstijf staan.
“Kijk eens”, riep Marieke. “Mama, er brandt licht in ons huis, dat kan toch niet”.
Zelfs in het donker zag ze dat haar moeder heel bleek was geworden.
“Zou….” stamelde ze. “Wie zou er in ons huis zijn?”
Ze begonnen tegelijkertijd hard te rennen, terwijl moeder Jantje stijf tegen zich aan klemde. Plots ging de deur open…”Papa”, schreeuwde Marieke en snikkend vielen zij en mama in zijn armen.

Die avond was er geen kerstdiner en geen mooie versierde boom, maar het kaarsje dat parmantig brandde op de tafel vertelde, midden in oorlogstijd, van liefde, vrede en dankbaarheid in de harten van een vader, moeder en een klein meisje. Voor Marieke was het een kerstfeest geworden om nooit te vergeten. Tot op hoge leeftijd zou ze het zich blijven herinneren en met dankbaarheid aan terug denken.

“Wat een prachtig verhaal oma” zuchtte Renske.
“Het is niet zo maar een verhaal Renske, zei de oude vrouw, “het is echt gebeurd.”
“Hoe weet U dat dat dan?”
Dit weet ik omdat ik zelf dat meisje was en eigenlijk nog steeds ben.
En helaas is er ook nog steeds oorlog en doen mensen elkaar pijn.
Maar Kerst geeft ons weer nieuwe hoop omdat we mogen weten dat God zó veel van ons houdt. Hij daalde af vanuit de hemel, werd een mens zoals wij en toonde aan de hele wereld hoe lief Hij ons heeft.
Die Liefde mogen wij weer door geven aan de mensen om ons heen.
Laten we maar knielen bij de kribbe in die arme stal en ons hart aan Jezus geven. Dan daalt er vrede neer diep van binnen en wordt het toch een mooi kerstfeest, hoe de omstandigheden ook zijn.
De oude vrouw en het kleine meisje knielden samen neer en daar in dat eenvoudige huisje werd een licht ontstoken dat nooit meer zou doven.”

Kerst 2023

In het Licht

Al lijkt het nog zo donker
en het kwaad zo sterk
blijf toch maar geloven
God is aan het werk.

Hij kan niet werkloos toezien
Zijn ogen sluiten voor verdriet
Hij huilt met je mee
is blij als jij geniet.

De weg naar de stal
is eenzaam en lang
je loopt niet alleen
wees maar niet bang.

Het liefste dat God had
gaf Hij aan jou en mij
Hij overwon het kwaad
Jezus maakt werkelijk vrij.

Hij ging door het diepste duister
om ons te brengen in het Licht
dat nooit meer zal doven
en ieder mens verlicht.

Als alle knie zich eens zal buigen
bij de kribbe in die arme stal
God alles nieuw zal maken
en Zijn vrede heersen zal!

Cobi van der Hoeven-Zondag

www.myplaceofpeace.com/toch-kerstfeest

Het Licht overwint

Posted by: Cobiin GEDICHTEN Cobi, Kerst
16
dec

Het Licht overwint

Een Kind in de kribbe
een Vredeskind
dat heel de wereld
zo teer bemint.

Zijn Liefde verspreidt zich
als een lopend vuur
slecht ieder bolwerk
haalt neer elke muur.

Zijn Licht zal stralen
als een Ster in de nacht
doorklieft het zwartste duister
verjaagt de donkere nacht.

Geef het door in alle landen
zodat het vuur weer zal gaan branden
in ieder hart en elk huis
knielen bij de kribbe brengt je Thuis!

www.myplaceofpeace.com/het-licht-overwint

Kerst

Posted by: Cobiin GEDICHTEN Cobi, Kerst
26
dec

Kerst

Als het grijs en somber is
en je voelt je wat verward
steek dan maar de lichtjes aan
dan gaan ze ook schijnen in je hart.

Pak de slingers uit de kast
haal ze uit de klit
drapeer ze vrolijk om je heen
tot het niet meer donker is.

En als dan de avond valt
en je voelt je soms alleen
kniel dan maar bij de kribbe neer
zo daalt er vrede om je heen.

Dan zul je weer ervaren
de Liefde van dat kleine Kind
die heel de wereld stil omarmt
en ook jou zo zeer bemint!

www.myplaceofpeace.com/kerst-2

Het Kind in de kribbe

Posted by: Cobiin Kerst
26
dec

Het Kind in de kribbe

Hij daalde uit de hemel neer
naar een arme stal
geen mens zou het Hem nadoen
de Koning van ’t heelal.

Niemand kan Hem evenaren
niemand zoals Hij
alle ketenen zijn verbroken
Jezus maakt je werkelijk vrij.

Vrij van moeten en van willen
vrij van angsten en van pijn
vrij om ja of nee te zeggen
vrij om jezelf te mogen zijn.

Vrij om te knielen
of te blijven staan
de stal voorbij te lopen
of naar binnen te gaan.

Het Kind in de kribbe
gaf Zijn vrijheid op
om ons weer te brengen
bij Vader God.

Zodat Zijn Licht
ook in ons zal schijnen
en het duister in deze wereld
voor altijd zal verdwijnen.

Je bent vrij om te kiezen
welke weg je ook zult gaan
Hij blijft op je wachten
zie je Hem al staan?

www.myplaceofpeace.com/het-kind-in-de-kribbe

Het kleine boompje

Er was eens een bos, hier ver vandaan met heel veel bomen.
Niets bijzonders natuurlijk want een bos bestaat nu eenmaal uit bomen.
Het bijzondere was dat het niet zo maar wat bomen waren maar kerstbomen.
Elke boom wist dat hij of zij eens zou schitteren, met allerlei lichtjes en mooi versierd, in het huis van een van de mensen, die hier soms liepen te wandelen.
Deze mensen wisten niet eens dat de bomen in het bos zo bijzonder waren, soms keken ze er niet eens naar.
Als het mooi weer was en ze met of zonder kinderen liepen te wandelen in het bos, dan kon je, als je goed luisterde, de bomen onder elkaar horen praten.
Ze spreiden hun dennentakken nog wat wijder uit en probeerden zo veel mogelijk licht te vangen op hun dennennaalden zodat ze glommen in de zon.
Iedere boom probeerde er zo mooi mogelijk uit te zien en een beetje op te vallen.
Meestal spraken ze zachtjes met elkaar en vertelden elkaar hun dromen, maar soms ging het er hard aan toe en waren ze helemaal niet zo vriendelijk tegen elkaar.
Luister maar: “Ik ben de grootste boom van allemaal”, hoorde je de grote boom zeggen.
“Mijn takken zijn het breedste”, zei de volgende. “Ik heb de meeste dennennaalden aan mijn takken”, zei een andere boom. En zo probeerden ze elkaar de loef af te steken.
Alleen één boompje deed daar niet aan mee.
Zij stond een beetje weggedrukt tussen de andere grote bomen, klein en nietig. Ze zag er schattig uit en ze was heel lief, maar dat wist ze niet. Ze keek alleen maar naar die grote bomen om haar heen en bedacht dat zij nooit zo mooi en groot zou worden.
Zij was een piepklein dwergboompje. En wie zou haar ooit in zijn huis willen hebben?

Naarmate de kersttijd naderde werd het steeds rumoeriger in het bos. De ene boom vond zichzelf nog mooier en beter dan de ander en dat lieten ze elkaar ook wel weten.
“Ik zal wel gekozen worden, als het prinsesje van het kasteel een boom uit komt zoeken,” zei de grote boom. “Nee hoor, ik durf te wedden dat ze mij kiest”, zei de andere boom.
En zo ging het maar door.
Het kleine dwergboompje zei niets. Ze wist wel dat zij nooit in dat mooie grote kasteel zou komen te staan, daar was ze veel te klein voor en ook niet mooi genoeg.

“Sssst”, ruiste het opeens door het bos. Alle dennennaalden tikten zacht en werden toen muisstil. Alle bomen rekten zich uit en namen een houding aan waarin zij er heel goed uit zagen.
Het kleine boompje deed niets en bleef gewoon van het zonnetje genieten dat ook haar takjes bescheen. Daar kon ze zo blij van worden.

In de verte was er hoefgetrappel te horen. De heer van het kasteel reed op zijn paard door het bos met het kleine prinsesje voor hem op het paard.
“Wat een mooie bomen, papa, riep het meisje verrukt. Kijk eens hoe groot en deze ook, zulke brede takken en die heeft zó veel dennennaalden”.
Zie je nou wel dacht iedere boom in stilte, “ik zal vast wel gekozen worden om mooi versierd te worden en in het kasteel te mogen schitteren”.
Het kleine boompje dacht daar niet aan en lachte naar de zon.
Als je goed luisterde kon je horen dat de zon een liedje voor haar zong: “Oh dennenboom, wat zijn jouw takjes wonderschoon”
“Papa, stil, luister eens, hoor je het ook. Er wordt zo mooi gezongen.”
Haar vader spitste zijn oren, maar hij hoorde niets.
“Kies nu maar een boom uit, lieverd, glimlachte hij.
De boom die jij het mooiste vindt nemen we mee naar huis”.
“Die papa, die daar!” riep het meisje
En de grote boom dacht, “dat zal ik wel zijn”. Hij was zo groot dat hij niet kon zien welke boom het meisje aan wees. “Ze wijst natuurlijk naar mij”, dacht de boom met de brede takken”. Maar hij was zo breed dat hij het kleine meisje ook niet goed kon zien.
En de boom met de meeste dennennaalden, maakte alles zo donker, dat ook hij niet kon zien wie er gekozen werd.

“Weet je zeker kindje, dat je dit kleine boompje wilt hebben”, zei haar vader.
“Ja papa, ze ziet er zo lief uit, mag ik haar in mijn kamer hebben?”
“Als jij dat wil, dan mag dat”.

De andere bomen lieten van schrik al hun naalden vallen, toen het tot hen door drong dat het kleine meisje hen niet eens zag staan. Ze had alleen maar oog voor dat kleine nietige boompje.
Daar stonden ze dan met hun grote kale takken. Ze schaamden zich en wisten niet meer waar ze moesten kijken. Het liefst zouden ze zich verbergen, maar dat ging niet meer.
Het kleine boompje stond stralend in hun midden en het kleine meisje streelde zachtjes haar takken. Ook haar vader keek vertederd naar het boompje en wist dat zijn kleine meid de juiste keus had gemaakt.
Het ging niet om de buitenkant of wat die bomen allemaal voor moois bezaten of konden zeggen of doen.
Nee, het ging er om wie ze waren diep van binnen, om zo ook anderen blij en gelukkig te maken.

En dat heeft het kleine boompje gedaan.
Iedere avond als het meisje naar bed ging zongen ze samen het lied “Oh dennenboom”
Maar het allermooiste was toen de vader op kerstavond bij hen kwam zitten, het meisje op schoot nam en het kerstverhaal vertelde.
Het boompje werd er stil van toen de vader vertelde, dat het kindje Jezus ook als een heel klein en arm kindje naar de aarde was gekomen.
En toch was Hij degene die heel de wereld zou redden.
Hij wil alle mensen en kinderen blij en gelukkig maken, zo veel houdt Hij van hen.
Je hoeft niet groot of sterk te zijn of het eerst te verdienen, begreep het boompje.
Maar je mag komen zoals je bent, net zo klein en nietig als zij of juist groot en sterk zoals de andere bomen, met of zonder mooie takken of naalden.

Het kleine meisje was op haar vaders’ schoot in slaap gevallen.
Hij tilde haar op en legde haar voorzichtig in bed. Voordat hij de kamer uit liep gaf hij haar een kus op haar voorhoofd.
Hij bleef bij het kleine boompje staan en streelde toen heel even haar takken.
“Dankjewel”, fluisterde hij zacht en verliet toen de kamer.

Het boompje zuchtte tevreden en sloot haar oogjes, ze was nog nooit zó gelukkig geweest!

BUIGEN OF BREKEN

Je moet bukken en knielen
om in de stal te komen
anders stoot je zeker je hoofd
je bent nooit te klein om binnen te gaan
maar soms ben je wel te groot.

Je moet buigen of breken
zoals het geknakte riet
maar één ding is zeker
God verbreekt je niet.

De deur van de stal is nooit op slot
je mag er zo naar binnen gaan
vuile schoenen of gescheurde kleren
naar Jezus mag je altijd gaan.

En kom je weer buiten
klein en gebogen
maar gevuld met Zijn Liefde
en gesterkt door Zijn kracht…

Dan recht jij je rug
als nooit te voren
omdat je nu alles
van Jezus verwacht.

Cobi van der Hoeven
www.myplaceofpeace.com/het-kleine-boompje-kerstverhaal/

Kom (Kerst)

Posted by: Cobiin GEDICHTEN Cobi, Kerst
24
dec

Kom

Plots brak de hemel open
een Licht zo wonderschoon
van duizenden engelenkoren
zongen van Gods Zoon.

Een Kind in Bethlehem geboren
in een oude stal
gewikkeld in doeken
die de mensheid redden zal.

Ere zij God in de hoge
vrede op aarde klonk het overal
en de herders zij knielden
bij de Koning van het heelal.

De Wijzen zij gingen op weg
met mirre wierook en goud
zij volgden die ene ster
naar dat Kind
die van iedereen houdt.

Zullen wij ook op weg gaan
voor Hem een plaats bereiden
in ons hart
zou de wereld dan verlost worden
van al het leed en diepe smart?

Kom laten we samen gaan
het is nooit te laat
om Jezus te ontvangen
waar je ook gaat of staat.

Zijn Liefde kent geen grenzen
Hij verdrijft de donkerste nacht
helpt leed en pijn te dragen
kom maar Jezus wacht!

www.myplaceofpeace.com/kom-2

In jou en mij

Posted by: Cobiin Bemoediging2, GEDICHTEN Cobi, Kerst
24
dec

In jou en mij

God is niet in de storm
niet in een aardbeving
of in het vuur
Hij is in het gefluister
van een zachte bries
in het Kerstkind
dat voor ons de hemel verliet. 

Hij is in jou
en ook in mij
in ’t kleine en zwakke
daar is Hij bij. 

Pracht en praal dat deert Hem niet
maar Hij weet alles van verdriet
Hij is in de stilte
in ieder gebroken hart
laat Zijn Licht over je schijnen
ook als je Hem niet verwacht. 

Hij vraagt niet om offers
mirre of goud
maar vertelt je zacht
hoe veel Hij van je houdt. 

Zo is het Kerstkind
teder en klein
in het Koninkrijk van God
Zal Hij de grootste zijn.

www. myplaceofpeace. com/in-jou-en-mij-2

Een Licht dat nooit dooft

Een heel klein lichtje voor jou
bij verborgen verdriet
kijk maar naar dat lichtje
als je geen uitkomst ziet. 

Als het leven pijn doet
het duister jou omgeeft
als je een lichtje zoekt
dat nooit walmt of beweegt. 

Dan wijs ik jou een Licht
dat altijd zal blijven schijnen
ga maar naar Jezus toe
Zijn Licht zal nooit verdwijnen.

www.myplaceofpeace.com/een-licht-dat-nooit-dooft

Lichtpuntjes

Posted by: Cobiin Bemoediging2, GEDICHTEN Cobi, Kerst
21
dec

Lichtpuntjes

Lichtpuntjes vind je overal
Soms groot of heel klein
Je hoeft ze niet te zoeken
Je mag er zelf één zijn.

Is het licht gedoofd
En duister in je hart
Ga dan maar naar Jezus
Hij verlicht de donkerste nacht.

Zijn Liefde omvat alle mensen
Zijn armen slaat Hij om de wereld heen
Hij is er was er en zal er zijn
Je bent niet alleen!
www.myplaceofpeace.com/lichtpuntjes