EVEN KLAGEN
Heer, ik kan U niet meer vinden
‘k weet, het is m’n eigen schuld
‘k heb niet echt naar U gezocht Heer
daarvoor had ik geen geduld.
‘k Weet het wel, U bent vol liefde
m’n zonde vergeeft U keer op keer
maar ‘k ben zo moe van al dat knokken
soms wil ik doodgewoon niet meer.
‘k Kan het even niet aanvaarden
‘k wil nu alleen maar even klagen
zoeken naar een beetje troost
wetend dat ik straks wel weer geloof
in een God die mij de kracht zal geven
om dit leven te kunnen leven.
Tags: aanvaarden, God, klagen, knokken, troost
This entry was posted
on vrijdag, februari 8th, 2013 at 16:46 and is filed under GEDICHTEN Cobi, In het dal.
You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed.
Responses are currently closed, but you can trackback from your own site.
Lieve Cobi,
Wat hier staat is helemaal waar.
Vooral voor mensen die ziek zijn
hetzij geestelijk hetzij lichamelijk.
Ik denk dat we allemaal wel eens de behoefte hebben om te klagen en ook dat mag bij God, als we er maar niet in blijven hangen.